cechować — ndk IV, cechuję, cechujesz, cechuj, cechowaćował, cechowaćowany 1. «stanowić cechę czyjąś a. czegoś; być właściwym komuś, czemuś; charakteryzować, znamionować» Kogoś cechuje spryt, energia, pracowitość. Styl autora cechuje prostota. 2. «opatrywać … Słownik języka polskiego
cechować się — {{/stl 13}}{{stl 7}} mieć swoistą, wyróżniającą się cechę; charakteryzować się, odznaczać się czymś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ktoś cechuje się odwagą, skromnością, pracowitością. Miniony rok cechował się wzrostem produkcji przemysłowej. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
charakteryzować — ndk IV, charakteryzowaćzuję, charakteryzowaćzujesz, charakteryzowaćzuj, charakteryzowaćował, charakteryzowaćowany 1. «określać, opisywać charakterystyczne cechy kogoś lub czegoś» Trafnie charakteryzować znajomych. 2. «występować jako… … Słownik języka polskiego
rządzić się — Coś rządzi się własnymi prawami «coś opiera się na swoistych regułach, zasadach»: Świat telewizyjnego ekranu rządzi się swymi własnymi prawami. Na potrzeby TV stworzono nawet pewien schemat zachowań i cech kulturowych, które mają cechować… … Słownik frazeologiczny
cecha — ż III, CMs. cesze; lm D. cech 1. «element odróżniający lub charakteryzujący pod jakimś względem istoty lub przedmioty, ich czynności i stany, oraz procesy i zjawiska zachodzące w otaczającej rzeczywistości; właściwość, rys, znamię» Cecha… … Słownik języka polskiego
cechowanie — n I rzecz. od cechować … Słownik języka polskiego
czoło — n III, Ms. czole; lm D. czół 1. «górna część twarzy powyżej oczu; u zwierząt: część głowy pomiędzy skrońmi» Czoło białe, gładkie. Czoło niskie, wyniosłe, wysokie. Czoło sklepione, szerokie, wąskie, wypukłe. Myślące czoło. ◊ Miedziane, wytarte… … Słownik języka polskiego
kodować — ndk IV, kodowaćduję, kodowaćdujesz, kodowaćduj, kodowaćował, kodowaćowany 1. «wyrażać informacje, porozumiewać się za pomocą kodu» Kodować dane dla maszyny cyfrowej. Kodować wiadomość alfabetem Morse a. 2. «cechować coś umownymi znakami» Kodować… … Słownik języka polskiego
ludzki — ludzkidzcy 1. «dotyczący człowieka, ludzi, należący do człowieka» Ludzkie głosy. Ludzka mowa. Ludzkie gadanie. Ludzka praca. Ludzka życzliwość. Ludzki wysiłek. Czaszka ludzka, szkielet ludzki … Słownik języka polskiego
miara — ż IV, CMs. mierze; lm D. miar 1. «wielkość przyjęta za jednostkę porównawczą przy pomiarach wielkości fizycznych tego samego rodzaju» Miary handlowe. Miara długości, objętości, powierzchni, ciężaru. Miary czasu. Układ, system miar. Wzorzec miary … Słownik języka polskiego
